نامه های فارسی -- قرن 14

درباره کتاب:

مخاطب این کتاب آن گروه، طبقه و یا مردمی است که روی یافتن چیزی هستند.

این کتاب وسیله ای است تا بتوانیم با مردم حرف بزنیم به طور مثال: ما را باش که خیال می کردیم زندگی عروس سر به راهی است که آرام می نشیند و ما هرطور که دلمان می خواهد می توانیم او را آرایش کنیم ولی دیدیم که رود خروشانی است که می رود و می رود تا به دریا برسد و هرگز به گذرگاه های گذشته اش برنخواهد گشت همچنین این کتاب در مورد فرصت ها و آمادگی هایی است که یک انسان در زندگی خود می تواند تجربه کند.

امـروز دیگر کسی نامـه را برای ” احوالپرسی“ نمی نویسد

برای خبر گرفتن و خبر دادن هم نه،

وسایلی هستند که ”خبر“ را با عکس و فیلم و صوت، در لحظه منتقل می کنند.

”نامه“ برای در میان گذاشتن یک محور گفتگوست –

محور فلسفی، اجتماعی، تربیتی

و حتی ممکن است محور ”پرسشی“ باشد

یا واژگان و ساختارها به طرز زیبا و دلچسبی، به شکل ادبی، به رشتۀ تحریر کشیده شوند.

شکل دیگر نامه سند دادن و سند گرفتن است – که در کوچک کتاب ما نیامده.

نامه نوشتن دارد جایش را

به ”نامه“ نوشتن می دهد –

میدان را ترک می گوید.

و ”نامه“ دارد زیر پایش را محکم تر می کند.

جای نامه اول را دارد سایر وسایل ارتباطی –

تلفن و فکس و موبایل و کامپیوتر و ... می گیرد.

دیگر نیازی نیست

که ”حالِ“ کسی را

با نامه بپرسی؛

در نوع ”نامه“ دوم نویسنده

با یک نفر، یا جمعی معدود، حرف نمی زند –

برای تیپ می نویسد

برای طبقه می نویسد،

برای جامعه می نویسد.

و برای ثبت در تاریخ.

نویسندۀ آینده نگر

حتی برای زمان خود نمی نویسد –

با آیندگان حرف می زند. 

20/24/4/91